ben kaybolmuştum bir küçük kızken. mini minicik ellerimi bırakmış bir an annem. pazar ortamında bir oraya bir buraya koşturmuş olmalıyım. ağlamış mıyımdır acaba merak ediyorum.
ben gene kayboldum sonra.
biri ellerimi bıraktığı an kayboluyorum bunu anlamıştım.

ellerini düşündüm geceler boyu, ellerin içimde akıp duran su,ellerin, türküler uykular kadar güzel,ellerin karanfil kokusu...

ve bırakıldığında kayboluyor ruh. ruhun elinden tutmakmış meğer önemli olan... annem benim ruhumdan tutmuş ki dönmüşüm küçük bir kızken...

ben kaybolmuş uçuyormuşum.

mış..miş...